Είμαι παρών;

Υπάρχει η στιγμή που Ζούμε και η στιγμή που Σκεπτόμαστε για την στιγμή που ζούμε.
Κατά πόσο είναι μια καλή στιγμή, κατά πόσο είναι μια κακή στιγμή, πως θα έπρεπε να ήταν, γιατί δεν ήταν έτσι και χθες, να δεις που είναι έτσι επειδή..., κτλ

Και η στιγμή πάει...
Και όταν πάει η στιγμή είμαστε μόνο ιδέες.
Δίχως σώμα.
Είμαστε δηλαδή, μόνο ΕΓΩ.
Γιατί το Εγώ μας είναι μόνο η ιδέα του εαυτού μας, όχι ο Εαυτός μας.
Είμαστε δίχως αισθήματα (γιατί μόνο το σώμα μπορεί να αισθανθεί).
Δίχως συγκίνηση.
Δίχως πνευματική ανάταση.
Είμαστε ένα δεμάτι κούτσουρα ιδεών.

Γνωρίζουμε ποιο είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του ΕΓΩ;
Ο Φόβος.
Και γνωρίζουμε τις συνέπειες του φόβου*;
Άγχος, Απάθεια, Ασθένειες, Δυσαρέσκεια, Δειλία, Επιθετικότητα, Κατάθλιψη και άλλα.

Βιώνοντας ό,τι ζούμε δίχως κρίση, μα με αθωότητα και ανοιχτή καρδιά αισθανόμαστε ό,τι ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Και τότε, μόνο τότε γνωρίζουμε τι χρειάζεται να πράξουμε ως επόμενη κίνηση. Ως ανταπόκριση στην στιγμή. Μόνο τότε ζούμε.

Όπως ακριβώς περπατάμε σε ένα βουνό. Το ανάγλυφο του εδάφους και η έλλειψη λεωφόρου μας βοηθά στο να παρατηρούμε που πατάμε, να μυρίζουμε γύρω μας τη χλωροφύλλη των δέντρων, να νιώθουμε τη διαφορετικότητα του εδάφους σε κάθε μας βήμα, να ακούμε τους διαφορετικούς ήχους και σιγά σιγά να τους ξεχωρίζουμε, να ακούμε την ανάσα μας, να ακούμε το σώμα μας... Και όταν είμαστε παρόντες δίνουμε πάντα τον καλύτερο εαυτό μας και παίρνουμε το καλύτερο που μπορεί να προσφερθεί.
Νους και σώμα εναρμονισμένα, σχετιζόμενα. Εγώ κι εσύ ένα σύνολο. Μόνο τότε ξέρω. Μόνο τότε ζω.

Τούτο θέλει άσκηση.
Θέλει συνειδητή εργασία.
Θέλει ομάδα.
Θέλει θέληση για ζωή.




*Άλλο φόβος, άλλο κίνδυνος.
Φόβος είναι η σκέψη, η ιδέα για έναν κίνδυνο που φαντάζομαι πως θα έρθει. Κίνδυνος είναι αυτό που συμβαίνει τώρα και στο τώρα έχω πάντα πόρους, αν είμαι παρών.