«Ο Βούδας λιποθύμησε από ντροπή» δεν είναι ταινία για παιδιά, παρότι παίζουν σχεδόν μόνον παιδιά. Είναι ταινία για μεγάλους.
Η Ιρανή σκηνοθέτης Χάνα Μακμαλμπάφ πλησίασε το Αφγανιστάν με ένα τρυφερό και εμπνευσμένο τρόπο. Η πολύ σκληρή πολιτική και πολεμική πραγματικότητα, της τραγικής αυτής χώρας, πέρασε στα παιδικά παιχνίδια! Οι μικρές και τόσο αθώες και τρυφερές ψυχές των παιδιών του Αφγανιστάν ξυπνάνε και κοιμούνται με τη βία και τον πόλεμο. Τα παιδιά της πονεμένης ασιατικής αυτής χώρας από την κούνια τους, ακόμα, μαθαίνουν, πως για να επιβιώσουν πρέπει να καταφύγουν και αυτά στα ίδια μέσα (στη βία και στον πόλεμο).
Η μικρή Μπαχτάι ακούει το γειτονόπουλό της να διαβάζει, και μαγεύεται. Θέλει και αυτή να πάει σχολείο. Θέλει και αυτή να μάθει γράμματα, να πλησιάσει τη γνώση, να μάθει την αλήθεια. Όμως δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για τετράδιο και μολύβι. (Ο λαός του Αφγανιστάν δεν έχει τα στοιχειώδη ούτε για την Παιδεία, ούτε για την Υγεία, ούτε για τη διατροφή). Το μικρό κορίτσι καταφεύγει στην ανταλλαγή (παλιά μέθοδο συναλλαγής)! Μου δίνεις πράγμα, σου δίνω πράγμα (κάπως έτσι κινείται η οικονομία της χώρας). Παίρνει τέσσερα αυγά και προσπαθεί να τα ανταλλάξει με τα αγαπημένα τετράδιο και μολύβι...Μετά από πραγματική Οδύσσεια τα καταφέρνει! Όμως δεν τελειώνουν εδώ τα προβλήματα, από εδώ μόλις αρχίζουν. Η «διαδρομή» της από το σπίτι της (τη σπηλιά της σωστότερα) στο σχολείο (υπαίθριο) είναι τόσο σκληρή και επικίνδυνη, όσο η καθημερινή αφγανική πραγματικότητα. Η μικρή πέφτει πάνω στις διάφορες συμμορίες που λυμαίνονται τον τόπο. Αλλά και με τις θρησκευτικές και κοινωνικές προκαταλήψεις!
Οι συμμορίες που κυνηγούν τη μικρή (το Αφγανιστάν) «παίζονται» από παιδιά.
Ίσως η πραγματικότητα να αναπαριστάται πάντα από παιδικά παιχνίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου